'Ik wil de puurheid van kinderen uitbeelden in mijn werk'

Het is niet makkelijk voor startende ontwerpers om hun label naamsbekendheid te geven. Toch bestaan ze: succesvolle, selfmade ontwerpers. Deze maand spreekt FashionUnited met Jivika Biervliet van het gelijknamige mannenmodelabel.

Wat is

jouw eerste modeherinnering?
“Dat ik erbij liep als een soort wandelende kerstboom, haha! Als kind wist ik precies wat ik aan wilde trekken. Ik wilde alles tegelijkertijd, niets was te veel. Tot mijn haar aan toe, daar droeg ik allerlei veters in. Maar ik had nooit verwacht dat ik modeontwerper zou worden. Ik wist niet dat ik daar mijn beroep van kon maken. Na de middelbare school heb ik intuïtief voor mode gekozen. Ik had geen idee wat me te wachten stond.”

Hoe ging dat tijdens je toelating op de HKU?
“Ik had geen ontwerpen meegenomen, meer schetsen, schilderijen en bestaande materialen die ik zelf had verbouwd. Ik kan me ook een knuffelbeer herinneren waarvan ik het hoofd had uitgehold. Nu ik er over nadenk had ik mezelf niet toegelaten! Ik weet nog dat ik om me heen keek en overal geweldige kostuums zag hangen. Oké, dit wordt ‘m niet, dacht ik. Maar ik werd aangenomen.”

Waarom besloot je je te specialiseren in mannenmode?
“In het tweede jaar kregen we voor het eerst een opdracht om mannenmode te ontwerpen. Ik wist meteen dat ik daar verder mee wilde. Ik vind het interessant dat er in mannenmode nog steeds zoveel regels gelden van wat wel en niet kan, terwijl de verschillen tussen mannen en vrouwen in deze tijd heel klein geworden zijn.

Ook in de manier waarop er naar mannenmode gekeken wordt, is zo anders. In vrouwenmode is experimenteren veel meer geaccepteerd, terwijl in mannenmode al gauw de vraag wordt gesteld: waarom maak je dit en wie gaat het dragen? Het zijn twee verschillende werelden, vooral in Nederland gaat die ontwikkeling langzaam. Toch gek dat dat is blijven hangen. Ik wil die grenzen juist opzoeken.”

Wat is het verschil in ontwerpen voor mannen?
“Je moet anders denken. In mannenmode kan een klein detail al veel invloed hebben, terwijl dat bij vrouwenmode niet het geval is. Als je in mannenmode bijvoorbeeld een T-shirt verlengd, wordt het een jurk, een kledingstuk dat al meteen heel uitgesproken is, terwijl dat bij een vrouw een basic blijft. Dat is wat ik het interessantst vind aan mannenmode: hoe je met een kleine ingreep het beeld kunt veranderen."

Wat hoop je dat jouw collecties teweeg brengen?
“Ik wil een verhaal vertellen. Meestal ontwerp ik vanuit een bepaalde gedachte of een herinnering. Mijn laatste collectie heet J. Flintstone, een bijnaam die mijn zus mij heeft gegeven, omdat zij mij soms wereldvreemd vindt. Ik sluit me namelijk vaak af voor informatie en wil sommige dingen of meningen gewoon niet weten, omdat ik niet wil dat ik er door beïnvloed raak.

Ik heb het gevoel dat we in een tijd leven waarin er zoveel op ons afkomt. Die gedachte ben ik gaan uitwerken tot een verhaal, met het stenen tijdperk als ideaal. De Flintstone auto die ik tijdens de show liet zien, staat voor dit back to basic-idee, de oordopjes en de beschermende vacht staan voor het afsluiten voor informatie."

In jouw collecties zit altijd een bepaalde speelsheid. Waar komt dat vandaan?
“Dat gebeurt onbewust. Ik ben zelf denk ik ook een groot kind en doe alles intuïtief. Dat zie je heel letterlijk terug in de manier waarop ik ontwerp. Voor materialen ga ik vaak naar de speelgoedwinkel en ik haal veel inspiratie uit de manier waarop kinderen naar de wereld kijken. Ik heb een nichtje van anderhalf waar ik bezeten van ben, dus dat beïnvloed denk ik ook wel mijn werk.”

Wat hoop je te bereiken met je werk?
“Ik hoop vooral te kunnen blijven groeien. Het belangrijkste is dat ik doe waar ik plezier in heb. Ik zie wel waar dat naartoe gaat. In de toekomst hoop ik meer samenwerkingen met andere creatieven te doen en andere vormen te vinden om mijn werk te presenteren."

Foto's: Peter Stigter